تا حالا با خودت فکر کردی که آیا امام زمان(عج) از ما راضی هست یا نه؟اصلا شده کمی هم خارج از هیاهوی مادّی به این موضوع فکر کنی که درصد خشنودی آقا از ما تا چه مقدار هست؟
راستی!!
اگر روزی روزگاری بهمون خبر بدهند که آقا (عج) از ما راضی نیست ،از کارهامون گله مند هستند،از نوع رفتارمون از نوع نگاهامون از نوع نشست وبرخورد هامون شکایت دارند.چه باید کرد؟
تا حالا در این مورد به قرآن مراجعه کردی؟اصلال ملاک محبّت و ورضایت اهل بیت(ع) از پیروانشان چی می تونه باشه؟آیا فقط سخن از دوستی وپیروی به زبان آوردن کافیه؟ یا اینکه باید در عمل هم پیاده کرد؟؟
بنظر من بهتره به قرآن رجوع کنیم تا ببینیم نظر خداوندرا هم بدانیم: "قل إن کنتم تحبّون الله فاتّبعونی یحببکم الله". ( آل عمران/31 و 32)
بر اساس این آیه لازمه محبت واقعی، تبعیّت است، زیرا هر محبّتی، دارنده آن را دعوت می کند که عملاً در راه خواسته های "محبوب" گام بردارد. در چنین حالی به طور قطع "محبوب" نیز به او علاقه پیدا می کند.
محبّت خداوند، آثار و نشانه هایی دارد. نخستین نشانه آن، این است که از پیامبر و فرستاده او پیروی کنند. اگر کسی به خداوند محبّت داشت، به هر آنچه از طرف او آمده نیز باید محبّت داشته باشد و اطاعت کند. اثر طبیعی محبّت آن است که "محبّ" را با "محبوب" پیوند می دهد و مجذوب او می سازد و در مسیر خواسته های او به تلاش و فعالیت پر ثمر وا می دارد.
آن ها که شب و روز دم از عشق پروردگار یا عشق و محبتِ مجاهدان راه خدا و صالحان و ائمة‌اطهار(ع) می زنند و خود را سرباز و فدایی امام زمان(ع) می دانند، اما در عمل کمترین شباهتی به آنان ندارند، مدّعیان دروغینی بیش نیستند. در حدیثی از امام صادق(ع) نقل شده: "ما أحبّ الله من عصاه؛ کسی که گناه می کند،خدا را دوست ندارد". سپس در ضمن اشعاری فرمود: "چه شگفت انگیز است معصیت پروردگار می کنی، با این حال اظهار محبّت او را می نمایی! به جان خودم سوگند، این کار عجیبی است! اگر محبت تو صادقانه بود، اطاعت فرمان او می کردی، زیرا کسی که دیگری را دوست دارد، از فرمان او پیروی می کند".( تفسیر نمونه، ج2، ص 386)
آن ها که سر تا پا آلوده به گناهند، با این حال قلب خود را مملو از عشق خدا، پیامبر یا امام‌زمان(ع) می دانند یا عقیده دارند که ایمان و عشق و محبت تنها به قلب است و ارتباطی با عمل ندارد، و می گویند: دل باید پاک باشد و کاری به عمل نداریم، از منطق اسلام و عقل به کلی بیگانه اند.
اگر رضایت قلبی و محبّت امام زمان(ع) مقصد و هدف است، اینو باید بدانیم که ائمه(ع) "آیینه خدا نمایند". رضایت و محبت و اطاعت خدا، در رضایت و محبّت اطاعت ائمه اطهار(ع) تجلّی و ظهور پیدا کرده است. پس باید نسبت به مقام و منزلت و جایگاه ائمه نزد خدا و نظام آفرینش معرفت لازم را تحصیل نمود و احکام و دستورهای آنان را در همه عرصه های فکری، عقیدتی و عملی شناخت و به هر چیزی که موجب ناخشنودی و خشنودی آنان است، علم پیدا کرد،و با اجتناب از آن چه که موجب ناخشنودی حضرتش است و با انجام هر آن چه که تکلیف است و مورد رضایتش می باشد، در زمره نزدیکان و مقرّبان و سربازانش قرار گرفت. خشنودی آن ها، رضایت و خشنودی خداوند است. در یک کلمه آن گاه می توان رضایت امام زمان(ع) را جلب کرد که در قدم اوّل از با اعمال حرام قهر کرده و با واجبات رفاقتی تنگاتنگ ایجاد کنیم. هم چنین باید این نکته را بدانیم اگر چه ما حضرت را نمی بینیم، اما او به واسطه قدرت الهی ما را می بیند و نه تنها از همه گفته ها و کارکردهای ما با خبر است، بلکه از آن چه در عمق جان و حاشیه قلب ما خطور می کند نیز آگاه است.
